این شاخص هر ماه از سوی دفتر آمار و ارقام کار (BLS) تهیه و گزارش می شود.
شاخص قیمت مصرف کننده CPI یک معیار است که میانگین وزنی قیمت سبد کالاهای مصرفی و خدمات مانند حمل و نقل، غذا و مراقبت های پزشکی را بررسی می کند. و با درنظر گرفتن تغییرات قیمت برای هر مورد که در سبد کالاهایی که از پیش تعیین شده است محاسبه می شود. از تغییرات شاخص مصرف کننده برای ارزیابی تغییرات قیمت مرتبط با هزینه زندگی استفاده می شود. شاخص تورم مصرف کننده اغلب یکی از آمارهای مورد استفاده برای شناسایی دوره های تورم و یا کسری بودجه است.
اداره آمار کارگری آمریکا "CPI" را به صورت ماهانه گزارش می کند و آن را تا سال ۱۹۱۳ محاسبه کرده است. این در حالی است که تغییر قیمت در محصولات خرده فروشی و سایر اقلام پرداخت شده توسط مصرف کنندگان را اندازه گیری می کند و شامل مواردی مانند پس انداز و سرمایه گذاری نیست، و اغلب می تواند هزینه بازدید کنندگان از کشور دیگری را منع کند.
شاخص قیمت مصرف کننده به عنوان یک شاخص اقتصادی به طور گسترده استفاده می شود. این شاخص گسترده ترین معیار تورم مورد استفاده و نشان دهنده کارآمد بودن سیاست اقتصادی دولت است. CPI به دولت، کسب و کارها و شهروندان ایده ای از تغییرات قیمت ها در اقتصاد را می دهد و می تواند به عنوان یک راهنما برای گرفتن تصمیمات آگاهانه درباره اقتصاد عمل کند. CPI و اجزایی که آن را به وجود آوردند، می توانند همچنین به عنوان یک ابزار ضدتورم برای دیگر عوامل اقتصادی از جمله خرده فروشی ها، دریافتی های ماهانه/هفتگی و ارزش دلار یک مصرف کننده استفاده شود تا قدرت خرید آن به دست آید. در این مورد، قدرت خرید دلار زمانی که قیمت ها بالا می روند، پایین می آید. این شاخص می تواند همچنین به منظور متناسب کردن سطوح شایستگی افراد برای انواع مشخصی از کمک های دولتی از جمله تأمین اجتماعی استفاده شود و به طور خودکار تنظیمات دستمزد و هزینه ی زندگی را برای کارگران محلی ارائه می کند. به گفته BLS، تنظیمات هزینه زندگی بیش از 50 میلیون نفر در تأمین اجتماعی، علاوه بر بازنشستگان نظامی و خدمات مدنی فدرال به CPI متصل شده است.
آمار CPI شامل متخصصان، افراد بیکار، فقیر، بازنشسته در کشور می شود. افرادی که در این گزارش نیستند، جمعیت روستایی، خانواده های مزرعه دار، نیروهای مسلح، افرادی که در زندان هستند و همچنین افرادی که در بیمارستان های روانی بستری هستند می باشند.
CPI هزینه های یک سبد کالا و خدمات را در سراسر کشور به صورت ماهانه نشان می دهد. این کالاها و خدمات به هشت گروه اصلی تقسیم می شوند:
BLS شامل مالیات های فروش و مالیات غیر مستقیم در CPI است – یا کسانی که به طور مستقیم با قیمت کالاهای مصرفی و خدمات مرتبط هستند – اما دیگران را که از قبیل درآمد و مالیات های اجتماعی تأمین نمی شود مرتبط می کنند. همچنین سرمایه گذاری (سهام، اوراق قرضه، و غیره)، بیمه عمر، املاک و مستغلات و موارد دیگر که مربوط به مصرف روزمره مصرف کنندگان نیستند را شامل نمی شود.
محاسبه CPI BLS نزدیک به 80،000 آیتم را در هر ماه از طریق تماس یا بازدید خرده فروشان، خدمات دهندگان (از جمله ارائه کنندگان شبکه های تلویزیونی، خطوط هوایی، آژانس های اجاره ی ماشین و کامیون)، واحدهای اجاره ای و دفاتر پزشکان در سراسر کشور ثبت می کند تا به بهترین چشم انداز برای CPI دست پیدا کند. فرمولی که برای محاسبه شاخص قیمت مصرف کننده برای یک آیتم استفاده می شود به شکل زیر است: CPI=هزینه سبد بازار در سال معین شده/ هزینه سبد بازار در سال پایه ×100 سال پایه توسط BLS تعیین می شود. داده های CPI برای سال های 2017 و 2018 بر پایه برآوردهای جمع آوری شده در سال 2014 و 2015 بودند.
انواع CPI دو نوع CPI در هر زمان گزارش شده است. CPI-W شاخص قیمت مصرف کننده را برای دستمزدبگیران شهری و کارکنان دفتری می سنجد. بین سال های 1913 و 1977، BLS بر روی اندازه گیری این نوع از CPI تمرکز کرده بود. این شاخص بر اساس خانه دارانی بود که درآمدشان شامل بیش از نیمی از مشاغل دارای دستمزد یا دفتری باشد و حداقل یکی از دریافت کنندگان برای حداقل 37 هفته در چرخه 12 ماه گذشته شاغل بوده باشد. CPI-W در درجه اول تغییرات در هزینه های مزایای پرداخت شده به افرادی که در تأمین اجتماعی هستند را منعکس می کند. این سنجش CPI حداقل 28 درصد از جمعیت کشور را نشان می دهد. CPI-U شاخص قیمت مصرف کننده برای مشتریان شهری است. BLS بهبودهایی را در CPI در سال 1978 بوجود آورد و یک جمعیت هدف گسترده تر را معرفی نمود. این نوع از CPI مبتنی بر مصرف تقریباً تمام جمعیتی است که در شهر یا مناطق کلان شهری اقامت دارند و شامل متخصصان، خویش فرمایان، افرادی که زیر خط فقر زندگی می کنند، بیکاران و افراد بازنشسته می شود. این شاخص همچنین دستمزد بگیران شهری و کارکنان دفتری را هم شامل می شود.
منبع: finmag.ir
